Julian Tuwim

Przy okrągłym stole


A może byśmy tak, jedyna, 
Wpadli na dzień do Tomaszowa? 
Może tam jeszcze zmierzchem złotym 
Ta sama cisza trwa wrześniowa...


W tym białym domu, w tym pokoju, 
Gdzie cudze meble postawiono, 
Musimy skończyć naszą dawną 
Rozmowę smutnie nie skończoną.


Do dzisiaj przy okrągłym stole 
Siedzimy martwo jak zaklęci! 
Kto odczaruje nas? Kto wyrwie 
Z niebłaganej niepamięci?


Jeszcze mi ciągle z jasnych oczu 
Spływa do warg kropelka słona, 
A ty mi nic nie odpowiadasz 
I jesz zielone winogrona.


Jeszcze ci wciąż spojrzeniem śpiewam: 
"Du holde Kunst"... i serce pęka! 
I muszę jechać... więc mnie żegnasz, 
Lecz nie drży w dłoni mej twa ręka.


I wyjechałem, zostawiłem, 
Jek sen urwała się rozmowa, 
Błogosławiłem, przeklinałem: 
"Du holde Kunst! Więc tak? Bez słowa?"


Ten biały dom, ten pokój martwy 
Do dziś się dziwi, nie rozumie... 
Wstawili ludzie cudze meble 
I wychodzili stąd w zadumie...


A przecież wszystko - tam zostało! 
Nawet ta cisza trwa wrześniowa... 
Więc może byśmy tak najmilsza, 
Wpadli na dzień do Tomaszowa?...